Religion represents a profound influence on George Eliot‟s fiction, and on her life and career as a whole. Her attitude developed from a rigidly evangelical perspective during her youth towards an open-minded liberalism and a gradual embrace of the idea of empathy and care for others without expectation of religious reward. Many critics have explored the implications of George Eliot‟s theory of community. However, this thesis will show how she deploys Christian themes in her earliest work to explore human society. In particular it will focus on the redeeming power of forgiveness in her first two works, Scenes of Clerical Life and Adam Bede. Eliot emphasizes the importance of religion in helping people to forgive themselves or each other. She demonstrates Feuerbach‟s idea that moral development is a transition from a subjective, egoistic view of self and world to an objective, broader view. For Eliot, tragic suffering is necessary for people to move beyond their egoism. Though suffering, the abandonment of pride and a sense of community are all necessary for a person‟s moral redemption, these cannot be achieved without acts of forgiveness.
Din, George Eliot’ın hayatında, eserlerinde ve kariyerinin tümünde önemli bir etkiye sahiptir. Gençliğinde sahip olduğu katı Protestan olan bakış açısı, açık görüşlü liberalizmi ve yavaş yavaş dini ödül beklemeden başkalarını düşünme ve başkalarının duygularına duyarlı olma felsefesini benimsemek şeklinde değişmiştir. Birçok eleştirmen George Eliot‟ın toplum teorisinin etkilerini incelemiştir. Fakat bu tez onun ilk eserlerinde insan toplumunu incelemek için Hıristiyan temalarını nasıl kullandığını göstermektedir. Özellikle ilk iki eseri olan Scenes of Clerical Life ve Adam Bede‟de affetmenin kurtarıcı rolü üzerinde yoğunlaşılmıştır. Eliot insanların kendilerini veya birbirlerini affetmelerinde dinin önemli rolünü vurgulamaktadır. Eliot eserlerinde Feuerbach‟ın ahlaki gelişim kuramının, „ben merkezli „ bakış açısından tarafsız, daha geniş bir bakış açısına geçmek olduğu yönündeki görüşünü dile getirmektedir. Eliot için‟ trajik acı çekme‟ kişilerin bencilliklerinden sıyrılarak ahlaki ve vicdani evrimleşmeleri için gereklidir. Acı çekme, gururun terk vii edilmesi ve toplum duygusu bir insanın ahlaki olarak kurtarılması için gerekli olmasına rağmen, bunu affetmeden başarmak mümkün değildir.
