The Lisbon Treaty took concrete steps to strengthen the foreign policy area of the European Union (EU). For
instance, the European Commission constituted Foreign Policy Instruments to affect third countries with different
financial and operational actions. In the EU, decisions on foreign policy require unanimity of member states.
Unanimity indicates the determination of the member states to meet on a common ground on foreign policy and
reflects the level of political integration of the EU. Accordingly, examining the effects of the EU Foreign Policy
Instruments upon third countries can inform us about the level of political integration of the EU. This article, by
using the case study methodology, intends to exemplify the EU Foreign Policy Instruments and to find out their
effects upon third countries and some non-state actors. The research covers the developments of the last decade
and concludes that the EU Foreign Policy Instruments are still not effective enough to change the policies and
behaviours of the third countries. This conclusion indicates that the EU member states do not have a common
accord on foreign policy and political integration in the EU seems unlikely in the near future.
Lizbon Antlaşması Avrupa Birliği (AB)’nin dış politika alanını güçlendirmek için somut adımlar atmıştır. Örneğin,
Avrupa Komisyonu, üçüncü ülkeleri farklı mali ve işlevsel eylemlerle etkilemek için Dış Politika Araçları
oluşturmuştur. AB’de dış politika kararları üye ülkelerin oybirliğini gerektirir. Oybirliği, üye devletlerin dış
politika konusunda ortak bir noktada buluşma kararlılığına işaret eder ve AB’nin siyasi bütünleşme düzeyini
yansıtır. Dolayısıyla, AB Dış Politika Araçlarının üçüncü ülkeler üzerindeki etkisini incelemek bize AB’nin siyasi
bütünleşme düzeyi hakkında bilgi verebilir. Bu makale, vaka çalışması metodunu kullanarak, AB Dış Politika
Araçlarını örnekleyerek açıklamayı ve bu araçların üçüncü ülkeler ve bazı devlet dışı aktörler üzerindeki etkilerini
bulmayı amaçlamaktadır. Araştırma, son on yıl içindeki gelişmeleri kapsamakta ve AB Dış Politika Araçlarının
üçüncü ülkelerin politikalarını ve davranışlarını değiştirme konusunda hala yeterli bir etkiye sahip olmadığına
hükmetmektedir. Bu sonuç, AB üyesi devletlerin dış politika konusunda ortak bir mutabakata sahip olmadıklarına
ve AB’de siyasi bütünleşmenin de yakın bir gelecekte mümkün görünmediğine işaret etmektedir.
