Bu tez Iago'nun şeytani yönlerini karakteri şeytanla alakalandırarak tartışmaktadır. Shakespeare'in eserinin bütününe bakıldığında, Iago ve oynadığı rol daha bir vurguludur. Kraliçe Elizabeth döneminin ?şeytan? algısından yola çıkarak ve şeytanın kişilik tahlili yapılarak, tezde bu tartışma oluşturulmuştur. Dönemin algısına gore; bir insane şeytanla anlaşma yapabilir, hatta şeytan, insanda vücut bulmuş olarak da ortaya çıkabilir. Bu tezin vurgusu da, detaylı bir Iago betimlemesi yoluyla?ve dahası?Iago'nun sarfettiği sözler ve davranışlardan yola çıkarak, şeytani karakterin kişiliği üzerinedir. Mutsuz evlilik temasının işlendiği eserde ?alçak? diye nitelenebilecek karakterin cinselliğinin, karakterinin amaçlarıyla alakalı ipuçları vereceği de bir gerçektir. Gerçekte, Iago'nun neyi amaçladığı eserde bir bilinmez olarak kalır. Sonuçta, Iago'nun şeytani yönlerinin eserdeki tahlili, Othello'nun sembolik ve etkileyici bir eser olmasını da beraberinde getirmiştir. Shakespeare'in ?manadünya?ya olan ilgisi dikkate alındığında, aslında Iago karakterini yöneten gücün de şeytan olduğu söylenebilir.
This thesis is arranged as an argument to show Iago?s close connections with the devil or Satan. There is consideration of the play as a whole, Iago, and his role in the play. The discussion is set against a background of Elizabethan notions of evil, and the personality and methods of the devil. According to these, a human may enter into a pact with the devil, even to the extent of becoming identified with the devil, and presenting us with a ?devil incarnate?. The focus of this work, however, is on a detailed presentation of Iago?s character, which is evident as much ? or more ? in his words and imagery as in his actions. In a play about marital grief, there is discussion of our villain?s sexuality, and the fact that this may provide clues to Iago?s motivations. Ultimately, these motivations are left unclear. In conclusion, the connection of Iago with the devil goes a long way to explain the symbolic and dramatic power of Othello. Especially in view of Shakespeare?s proven interest in the spirit world, it is argued that the model dominating his creation of Iago was the devil.
