The images of nature in Shakespeare's sonnets

Abstract

Yazar ve kullandığı imgelem arasında sorunlar hep olagelmiştir. Shakespeare?in eserlerinde kuşlara, ağaçlara, dağlara, denize ve gökyüzüne yyapılanatıftlar incelendiğinde, yazarın evren ve evrensel düzen sorunsalına nasıl yaklaştığı görülecektir. Aslında bu imgeler, Shakespeare ve Elizabeth dönemi yazarlarının doğa anlayışını, sanat ve doğa farklılığına nasıl baktıklarını da göstermektedir. Hatta şairin yaşadığı dönemde de bu farklılık çok tartışılmış konulardan biridir. Çalışmamız, Shakespeare?in içten gelen (ya da `doğal?) diye adlandırdığı eğilimlerin gerçekte insan arzularının bir sonucu olduğu ve `doğal? diye nitelendirilen olgunun sanat yoluyla mükemmeliyet kazanabileceği üzerinedir. Şairin doğaya bu tarz yaklaşımı, sonelerindeki doğa anlatımını da etkilemiştir. İşte bu doğa da, yazarın yaşadığı dönemin dil algısı ve edebiyat geleneklerinden bağımsız olmamakla birlikte, artık kaybolmaya yüz tutmuş Rönesans dünya görüşüne bağlanabilir. Bu tezde. CarolynSpurgeon?unShakespeare?sImagery adlı eserinde Shakespeare?in bir doğa şairi olduğuna dair dile getirdiği iddia da düzeltilmektedir. Tez, şairin bütün sonelerindeki doğa imgelerine gönderme yapmayacaktır. 1609 yılında basılan 154 adet sonenin sadece 11?indeki güneş, deniz, mevsimler, çiçekler, vb. doğa imgeleri üzerine yoğunlaşılacak; birbirine zıt ancak doğa imgesini güçlü tasvirlerle ortaya konulan örnekler üzerinde durulacaktır. Bu örneklerden ilki, doğanın anlatımında diğer imgeler kadar doğaya ait olmasada, imgelerin imgesi olan güldür. İkinci konu başlığı olarak hava, ışık ve özellikle bir metaphor kaynağı olan güneştir. Üçüncü konu başlığı ise hayvanlar ve bunların arasında daha önemli role sahip olan kuşlardır.

There are far-reaching questions regarding the relationship between an author and the imagery he or she uses. Analysis of Shakespeare?s references to birds, trees, the mountains, the sea and sky, will reveal a fundamental approach to order and the universe. These images are also related to what Shakespeare and the Elizabethans called nature, and the distinction between nature and art. The distinction was much debated in the poet?s own time. Our study argues that, while Shakespeare acknowledged what he saw as innate (in his terms `natural?) tendencies, nature is subject to the will, and must be perfected by art. This affects his imaginary representations of the natural world in the sonnets. This world is not separated from the linguistic and literary conventions of his day, and is related ultimately to an already disappearing Renaissance world view. In this thesis the emphasis of Carolyn Spurgeon?s book Shakespeare?s Imagery on Shakespeare as a poet of the countryside is corrected.Not all the instances of nature imagery in the sonnets will be addressed. Nature images, whether of the sun, the sea, the seasons, or flowers, etc., are central to about 11 of the 154 poems published in 1609. I have chosen to limit the range to contrasting and illustrative examples of nature imagery; the first is the rose, the symbol of symbols, although not as clearly part of nature as the other topics. The second topic is the weather, solar images and especially the sun, a more clearly elemental source of metaphor. Thirdly, we look at animals, particularly birds, the latter playing an important role.